Het verhaal van Monique
Monique Nys, 84 jaar, houdt van uitslapen en familie-uitstapjes.
Mijn man en ik hebben een goed gevuld leven gehad. We hebben hard gewerkt in onze drukkerij en veel gereisd. Een stapje zetten en de wereld zien, dat was ons lang leven…
Een aantal jaar geleden is bij mijn man dementie vastgesteld. Na een lange lijdensweg van opnames, agressie en aftakeling is hij uiteindelijk in het woonzorgcentrum gestorven.
Ik woonde nog thuis maar mijn mooie huis werd toch te groot voor mij alleen… Ik voelde me niet meer op m’n gemak en de idee om de lange donkere winter alleen te moeten doorbrengen joeg me de schrik om het hart.
Ik ben komen kijken naar de assistentiewoningen in De Houtmarkt en was meteen verkocht. Hier wilde ik zijn! Ik heb niet veel meubels mee gebracht, enkel het hoogstnodige. Mijn huis werd in een mum van tijd verkocht en ik kon een nieuwe start nemen.
Niet meer alleen zijn was de grootste opluchting. Niet dat ik constant gezelschap nodig heb, integendeel, ik ben graag op mezelf, maar als er iets is dan hoef ik maar op de bel te duwen. Die gemoedsrust is onbetaalbaar.
Ik heb een prachtig appartement. Zie eens hoeveel licht en wat een uitzicht! Ik doe nog zoveel mogelijk zelf. ’s Middags eet ik in de bistro en voor de rest trek ik m’n plan. Enkel die grote ramen poetsen, dat durf ik niet meer en dat doet de poetshulp.
De combinatie van mijn goesting te kunnen doen – ik slaap graag lang uit… – en toch niet alleen te zijn is voor mij ideaal. De medebewoners zijn ondertussen vrienden geworden. We lopen mekaars deur niet plat, maar we kunnen altijd op mekaar rekenen als dat nodig is. We eten en drinken allemaal graag en we lachen wat af samen. Ik neem niet aan alle activiteiten deel, maar de turnles op dinsdag of een quiz af en toe, daar ben ik altijd voor te vinden!
Het doet ook veel dat de mensen hier allemaal vriendelijk zijn. De medewerkers en vrijwilligers staan altijd klaar als ik een vraag heb en ook de directie is heel bereikbaar. Zo merkte ik op dat het bij de petanquebaan zo’n trekgat was. Wel, daar hebben ze meteen iets aan gedaan. Nu kunnen wij zonder wind in ’t zonnetje petanque spelen.
Ik besef dat ik geluk heb. Ik ben nog gezond en fit. Ik heb mijn eigen woonst en ik ga en sta waar ik wil. Onlangs ging ik nog met mijn dochter en haar gezin naar Pari Daiza. Dat was heerlijk! Zeker na de coronaperiode zijn dat momenten om te koesteren.
Ik hoef geen tien jaar meer te leven hoor, zolang ik nog maar even gezond kan blijven en kan genieten van elke dag die mij gegeven wordt.